سیستان سرزمین شگفتیها و مهد دلیران

قسمت های مختلف شهر سوخته زابل که بهشت باستان شناسان نام گرفته بشرح ذیل است:

منطقه بزرگ مرکزى

این منطقه از سوى غرب، جنوب و شرق با گودال هاى عمیقى از بخش‌هاى دیگر جدا شده است و کهن ترین اشیاى به دست آمده در آن تعلق به لایه ۲۷۰۰ پ.م است. این تداوم حداقل تا لایه ۱۳ (یعنى ۲۳۰۰پ.م) ادامه دارد. وسعت این منطقه به ۲۰ هکتار مى‌رسد.

منطقه مسکونى شرقى

بلندترین قسمت‌هاى شهر سوخته (۱۸ متر ارتفاع از سطح زمین‌هاى اطراف) در آن قرار دارد. تمام آثار مربوط به دوره دوم استقرار در شهر سوخته، با مساحتى برابر ۱۶ هکتار در این قسمت به دست آمده است.

قسمت شمال غربى

منطقه صنعتى بوده و در آن وسایل و ابزار سنگى و سنگ لاجور به مقدار زیاد به دست آمده است. بلندترین قسمت این بخش ۵/۱۲ متر از سطح زمین‌هاى اطراف ارتفاع دارد و آثار یافت شده در آن تعلق به دوره‌هاى سوم و چهارم استقرار شهر سوخته است.

قسمت جنوب غربى

شامل گورستانى با مساحتى بالغ بر ۲۵ هکتار است. سطح آن پوشیده از شن و روى آن هیچ‌گونه آثار باستانى دیده نمى‌شود. وسعت این گورستان به خودى خود، براى دوران مفرغ، گورستانى بزرگ و براى محوطه‌اى به بزرگى شهر سوخته، گورستان کوچکى به شمار مى‌آید. در سال ۱۳۷۶ توسط آقاى دکتر سجادى در این منطقه، بررسى‌هاى باستان‌شناسى صورت گرفت. حاصل این بررسى کشف انواع قبور، اسکلت انسان، ظروف، پارچه، دانه‌هاى گیاهی، غلات و وسایل چوبی، حصیر، پارچه، حشرات و مواد دیگر بود. این آثار مربوط به دوران ۲۴۰۰ تا ۲۶۰۰ پیش از میلاد است.

                              تا بعد

کلمات کلیدی : سیستان شناسی